เส้นทางสุดท้ายของชีวิตยายคนหนึ่ง

สัปดาห์ที่ผ่านไปนี้...เป็นวันเวลาทำงานที่ลุ้นมาก ยุ่ง และเหนื่อยสุดๆ
ปรกติฉันไม่ค่อยจะเขียนเรื่องงานในนี้นัก
เพราะยังต้องทำเว็บอีก จะมีก็แต่ คุณบอน กาฬสินธุ์ นี่แหละ
ที่คอยมารายงานเรื่องงานของฉันหน้าบล็อก

แต่สัปดาห์ที่ผ่านไปเมื่อกี้...
คู่หูไม่อยู่ วันๆ ต้องคอยลุ้นว่าใครจะว่างมาช่วยเราจัดรายการ
หาแขกรับเชิญเอง โทรคุย สัมภาษณ์ ต้องทำสคริปท์คนเดียว
(ปรกติคู่หูช่วยทำช่วงจับเข่าเม้าท์ข่าว 1 ช่วง ฉันทำช่วงโลนลี่ ทอล์ค 2 ช่วง)

ทำสคริปท์วันละประมาณ 10 หน้า A4 สำหรับไปพูดๆๆๆๆ 1.30 ชั่วโมง
โชคดี ที่ว่าสัปดาห์นี้ผ่านพ้นไปด้วยดี เพราะน้องๆ ผู้ประกาศ / พิธีกรของสถานีมาช่วย
ทุกคนน่ารัก ตั้งใจทำงาน และบอกว่าชอบทำ อยากทำ เงินทองไม่สนค่ะ...

แต่รู้มั้ยว่าฉันหดหู่มาก...หดหู่กับเรื่องราวที่แขกรับเชิญมาเล่า หดหู่จนพลอยเซ็ง
ปรกติฉันจะรับได้ทุกเรื่องนะ...ไม่ว่าจะเป็นคนจากสลัมมาร่วมรายการ ไฮโซ ดารา
คนธรรมดาๆ คนนรกสุดๆ ผัวเลวโคตรๆ เมียยังจมรักโง่งมอยู่กับผัว
คนถูกทำร้ายจนพิการ (ภรรยาเอาชู้มาฟันสามี) ฯลฯ
แต่ฉันไม่เคยรับรู้เรื่องแบบที่ นรต.8 นาย ไปสัมผัสปัญหาจริงกับ สวิง
(SWING เป็น NGO ดูแลให้ความช่วยเหลือพนักงานบริการ---ทางเพศ)
เขาให้นักเรียนนายร้อยตำรวจปี 3 ไปลงพื้นที่
สัมผัสปัญหาชายขายตัว กะเทยขายตัว หญิงขายตัว

น้อง นรต.เล่าว่า เขาไปเจอคนขายบริการแก่มาก...แก่ขนาดยาย
ฉันถามว่าอายุเท่าไร เขาตอบว่า.....70 ปี....!?!?!?!?
และแถวนั้นมีแต่คน 50 - 60 ปี ยังขายตัวอยู่...
แล้วใครล่ะ ที่มาซื้อบริการ...
ก็คนแก่ๆ แถวนั้น อาแปะ และพวกคนจนๆ แก่ๆ น่ะ...
เขายังทำกิจกามกันได้ด้วยเหรอคะ...(สงสัยจริงๆ)
น้อง นรต. ตอบว่า ก็แค่กอดๆ หอมๆ ลูบๆ คลำๆ น่ะครับ









ฉันยังคิดเรื่องนี้ไม่เลิก แม้จะผ่านมาเป็นวันๆ แล้ว
ยายทำไมต้องมาขายตัว ตาแก่ๆ ทำไมต้องมาซื้อบริการ
ทั้งๆ ที่หมดวัยร่วมรักกันแล้ว จิมมี่คงเหี่ยว จุ๊ดจู๋คงหด
หากมีเพียงหัวใจเท่านั้นฤา...ที่กระชุ่มกระชวย
ฤาคงเป็นเพียงเพราะความเหงา แผ่ซ่านในอณูหัวใจผู้เฒ่าไร้ญาติเหล่านี้

ทำไมยายไม่ไปอยู่วัด แม้ไร้ญาติ ยังมีวัดหลายวัดที่ต้อนรับคนไปถือศีล
ไปช่วยงานวัด มีที่นอน มีข้าวให้กินเหลือเฟือ
ฤาว่ายายจะผ่านชีวิตแสบสันต์มาโชกโชน จนหมดความศรัทธาในศาสนาใดๆ
ฤาว่าหัวใจยาย ยังคงโลดแล่น อิ่มเอมกับชีวิตสาวยังไม่จบ และไม่ยอมจบ
ยายอาจคิดว่าสิ่งที่ยายทำอยู่นี้ยังสวยงาม
ฤาเป็นเส้นทางสายที่ยายเลือกเอง
เขาเล่าว่า...
ยายเศร้านะ ตอนที่ถูกถามว่าทำไม ทำไม...ทำไม...ทำไม...
แววตาเหม่อลอย น้ำตาเอ่อคลอเบ้า...แต่ยายไม่มีคำตอบอื่น
นอกจากบอกว่า ก็ไม่รู้จะไปทำอะไร...

ฉันเศร้าจริงๆ ค่ะ...เศร้ามากๆ จนเมื่อวานนี้ต้องไปหาเรื่องตลกๆ มาอัพ
เยียวยาหัวใจตัวเอง...


***************************************************
ขอบก คห. 3 มาโชว์หน้าบ้าน ด้วยจิตคารวะในบทกวี


รอเวลา.....

ขอซื้อวันดอกไม้บานในหัวใจ
รสสุคนธ์คงไว้เปี่ยมอุราปรี่
เกด แก้ว พิกุล ในจิตมี
วันเวลาผ่านรี่เหี่ยวรัง

เพียงสัมผัสผัสสะผ่าน
จักย้อนกาลสานสุขเปี่ยมหวัง
เพื่อจิตจมอดีตอันจีรัง
แต่ร่างอนิจจังไม่เที่ยง

จึงเพียงบ่ายคล้อย
บุหลันอันร้อยสุคนธรสเสี่ยง
เหมือนกลิ่นกลีบอบอุ่นละมุนเรียง
สุขสัมผัสกำหนัดเพี้ยงรองมา


ประพันธ์โดย คุณบ่าง ณ บักหำโต้น เอ๊ย!...บักแฮมตัน


15 กันยายน 2550 เวลา : 11:35:00




ความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 1
อ ่านแล้วอยากร้องไห้ค่ะ มันเป็นเรื่องราวจริงๆ ในสังคมเรา ทุกวันนี้ มีคำถาม ที่ถามกับตัวเองเสมอว่า พ่อ แม่ (ของทุกคน) มีลูกกี่คน และมีลูกกี่คนที่รับเลี้ยงพ่อ แม่ และ และ มีลูกกี่คนกันที่เลี้ยงดู พ่อ แม่ ที่ไม่มีอะไรจะให้ สังคมขาดแคลนซึ่งความรัก ระดับ 3 แต่แทบไม่หลงเหลือแล้วกับความรักระดับ 4 ที่มีค่าความจริงใจเป็นพื้นฐานอย่างไม่ต้องการการตอบแทน ขอความสุขอยู่เคียงข้างคุณตลอดกาลเวลาค่ะ
โดย J เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 12:25

ความคิดเห็นที่ 2
ค ่า โลกนี้ ยัง มีคนที่ไม่สามารถ หาทางออกให้ตัวเอง ได้อีกมากคะ การเดินทางที่ยากสุด คือการ เดินทางของใจตัว และ ค้นพบ ทางออกให้ตัวเองคะ สบายดีไม่เหนื่อย นะคะ
โดย ชิก้า เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 12:28

ความคิดเห็นที่ 3
รอเวลา..... @ขอซื้อวันดอกไม้บานในหัวใจ/// รสสุคนธ์คงไว้เปี่ยมอุราปรี่/// เกด แก้ว พิกุล ในจิตมี/// วันเวลาผ่านรี่เหี่ยวรัง/// เพียงสัมผัสผัสสะผ่าน// จักย้อนกาลสานสุขเปี่ยมหวัง// เพื่อจิตจมอดีตอันจีรัง//// แต่ร่างอนิจจังไม่เที่ยง/// จึงเพียงบ่ายคล้อย/// บุหลันอันร้อยสุคนธรสเสี่ยง/// เหมือนกลิ่นกลีบอบอุ่นละมุนเรียง/// สุขสัมผัสกำหนัดเพี้ยงรองมา///
โดย บ่าง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 12:30

ความคิดเห็นที่ 4
อ่านแล้วก็เศร้าค่ะ ยายคงไม่มีลูกหลานคอยดูแล แล้วไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ ค่ะ
โดย ฝ้าย เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 12:41

ความคิดเห็นที่ 5
"หดหู่"
โดย toon เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 13:32

ความคิดเห็นที่ 6
หดหู่จริง ๆ ด้วยค่ะ ... โลกเรายังมีเรื่องแบบนี้อีกไม่น้อยเลยนะคะ
โดย alphabet เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 13:48

ความคิดเห็นที่ 7
ด ำฤษณาตัณหากลับ...60 - 70 ยังเที่ยวหญิงบริการจนติดกามโรค กลับบ้านไปให้บุตรหลานหาหนทางรักษาก็มีไม่น้อย...นี่,ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ท ่านต้องกังวลใจ? ร้านแปะยังขายเบียร์ได้ดึกๆดื่นๆ เหมือนเดิมไม่ใช่หรือ?
โดย 11arrows เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 14:09

ความคิดเห็นที่ 8
ค ุณ J คะ อาจบางที ยายคนนั้นอาจเคยเป็นเด็กสาวที่คลอดลูกไปทิ้งในถังขยะ...หรือผ่านรสปร่าขมของ การทำแท้งมาครั้งแล้วครั้งเล่า...รักสนุก เปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ ... ไม่คำนึงถึงอนาคต...(เราอาจคิดเช่นนี้ เพื่อรักษาหัวใจเราเอง) ...แต่หากไม่เป็นเช่นนี้ แต่เป็นเพราะลูกหลานไม่สนใจยาย เรายิ่งคิดก็ยิ่งเศร้านะคะ....
โดย เจ้าบ้านเอง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 18:04

ความคิดเห็นที่ 9
ค ่ะ...คุณชิก้า อยากให้เรื่องนี้ เป็นแรงกระทบ--ผลักดัน---บทเรียน----กำลังใจ---ให้พวกเราที่ยังมีเรี่ยวแรง มีสมอง คิดคำนึงถึงทางออกในแต่ละช่วงวัยของเราไว้ ก่อนที่จะสายเกินไป
โดย เจ้าบ้านเอง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 18:05

ความคิดเห็นที่ 10
ขอบคุณบทกวีจากคุณบ่างค่ะ...ไพเราะยิ่ง...นับถือๆ จะยกไปไว้หน้าบ้านดีมะเนี่ย...
โดย เจ้าบ้านเอง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 18:06

ความคิดเห็นที่ 11
เช่นกันค่ะ คุณตูน คุณฝ้าย คุณalphabet ซึมกระทือไปเลย...
โดย เจ้าบ้านเอง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 18:06

ความคิดเห็นที่ 12
ท ่าน 11 เกาทัณฑ์ หากเรื่องราวเช่นนี้มิกระทบใจของข้าแล้ว...ข้าคงมิอาจรักษาอารมณ์ของความเป็ นปุถุชนไว้ได้...จริงอยู่ อาแปะยังคงขายเบียร์ยันเช้า //// แกมด้วยร้านข้าวต้มมาเปิดใหม่เยื้องๆ กับบ้าน ขายเบียร์ถูกกว่าอาแปะ แถมมิต้องยืนเบียดเสียดรอคิว.../// หากเป็นในอารมณ์เหน็ดเหนื่อยเยี่ยงนี้...หดหู่เยี่ยงนี้...ซึมเศร้าเยี่ยงนี ้...สุรารสชาติดีเลิศเพียงไร เบียร์เย็นเป็นวุ้นแค่ไหน...ก็มิสามารถผ่านลำคอของข้าไปได้...ด้วยว่าลำคอนั ้น มีขวากหนามเสี้ยนคมของความยากไร้แห่งยายแก่ๆ คนหนึ่งขวางคอหอยอันเปี่ยมเมตตาของข้า....(โอ้...pijika...เพื่อชีวิตเหลือเ กิน)
โดย เจ้าบ้านเอง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 18:11

ความคิดเห็นที่ 13
เป็นเกียรติยิ่ง///ชราเท่านั้นที่เข้าใจในชรา///แฮ่ม.
โดย บ่าง เมื่อ 15 กันยายน 2550 เวลา : 18:50

ความคิดเห็นที่ 14
ขอขอบพระคุณอย่างยิ่ง....ในน้ำมิตรของกวีประจำหมู่บ้าน Mblog
โดย เจ้าบ้านเอง เมื่อ 16 กันยายน 2550 เวลา : 12:25

ความคิดเห็นที่ 15
ดาราเดินสาย @วันอาทิตย์ ไปอยู่หนใดหนอ/// แฟนแฟนรอหน้าบ้านเหงาระเบียงไร้// กดกริ่งเรียกก็หามี มีแต่คนใช้/// ถามว่าไปไหน...บอกพักนี้อยู่บ้านไม่ติด///
โดย บ่าง เมื่อ 16 กันยายน 2550 เวลา : 22:04

ความคิดเห็นที่ 16
ค วามเป็นจริง...วันอาทิตย์ก็จมจ่อมอยู่แถวนี้แหละค่ะ...แต่แอบอัพบล็อกล่วงหน ้าไว้วันจันทร์ ทำเป็นว่าขยัน...และคล้ายกับหยุดวันอาทิตย์...
โดย pi เมื่อ 17 กันยายน 2550 เวลา : 13:48

ความคิดเห็นที่ 17
อ่านแล้วเศร้ากับความไม่เท่าเทียมกันในโลกนี้จังเลยค่ะ รันทดจริง ๆ กับสิ่งที่เป็นไปในสังคมที่เรายังสัมผัสไม่ถึง
โดย leelawadee2u เมื่อ 18 กันยายน 2550 เวลา : 10:32



ที่มา http://weblog.manager.co.th/publichome/pijika
15 กันยายน 2550