สัมพันธ์รักนักบล็อก (แด่...Blogger แห่ง MBlog) ฉบับแก้ไข

'...ขอฝากหัวใจ...มั่นหมายสมัคร....
จากสัมพันธ์รัก...นักเพลง...
เพียงเห็นจดหมายลายมือ...รู้เพียงว่าชื่อตั้งเอง
ความรักนักเพลงหรือจะเชื่อได้....'




picture by pijika.




เสียงเพลงเก่าๆ เพลงนี้ 'สัมพันธ์รักนักเพลง' ก้องกังวานในหูของฉัน เมื่อคิดถึงสัมพันธ์รักของคนในเน็ต...

'อินเตอร์เน็ต' แท้จริงมันก็คือ...สื่อๆ หนึ่ง ในจำนวนสื่อหลากหลายของวันวาร
ก่อนหน้านั้น เราๆ คงเคยได้ยินได้ฟังเรื่องราวของการเขียนจดหมายหามิตรหาคู่ อันแสนลือลั่นในความเชยมะลึกกึ๊กกึ๋ย ของคนในยุคฉัน...

ตอนนั้น สื่อหาคู่ คือคอลัมน์ในหนังสือต่างๆ เช่น แปลก...คู่สร้างคู่สม...ศาลาคนเศร้า...จดหมายรัก...ฯลฯ และหนังสือดาราทั่วไป...
ห ลายคน ส่งภาพ ส่งประวัติเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองไปลงหนังสือ พร้อมที่อยู่ เพื่อหามิตร แต่ไม่แน่ใจว่าความจริงนั้น คือการหาคู่ (ร่วมเพศแป๊บๆ แล้วถูกชิ่ง...ทิ้งหรือเปล่า)

ตอนเด็กๆ บ้านฉันขายหนังสือ ฉันได้อ่านหนังสือจากร้านหนังสือของแม่ ฉันเป็นลูกคนเดียวในบ้านที่อ่านหนังสือทุกเล่ม แล้วเอาเรื่องต่างๆ ในหนังสือไปเล่าให้พี่ๆ น้องๆ ฟัง...จนเป็นคนเดียวในบ้านที่สายตาสั้น!...ฉันอ่านเพราะความอยากรู้...ฉันจึ งรู้จักหนังสือมากมาย ตั้งแต่ยังเล็ก เพราะฉันอ่านหนังสือออกได้เร็วมาก ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียน อันนี้ยกบุญคุณให้พ่อแม่ ท่านสอนเก่ง...

ฉ ันรู้ว่า พี่สาวข้างบ้าน...แม่ค้าลูกชิ้น / กรรมกรสาว ...ซื้อหนังสือจดหมายรัก หรือศาลาคนเศร้า ไปลอกสำนวนในจดหมายนั้นๆ โต้ตอบกับชายหนุ่ม โดยมาจ้างฉันเขียน เอาลายมือฉันหลอกหนุ่ม ภายหลังฉันบ่นความรู้สึกว่า ทำไมต้องลอกจดหมายในหนังสือ ทำไมไม่เขียนเอง หลังจากนั้น...พี่สาวเหล่านั้น เลิกซื้อหนังสือของแม่ หันมาเล่าเรื่องของตัวเองให้ฉันฟัง และจ้างฉันเขียนจดหมายตอบหนุ่ม ด้วยสำนวนของฉันเอง....พร้อมกับเสียงเพลง...สัมพันธ์รักนักเพลง...ที่พี่ๆ เขาเปิดฟังดังก้องในหู...มาจนทุกวันนี้...

หลายครั้งที่พี่ๆ เขาจ้างฉันเขียนจดหมายไปรายการวิทยุ และจ้างฉันตอบจดหมาย...สัมพันธ์รักนักเพลง...ฉันจึงคุ้นเคยกับเพลงนี้นักหนา...

เมื่อฉันเข้ามาอาศัยชายคา...MBlog...ทำให้ฉันรับรู้เรื่องที่ราวย้อนกลับไปสู่อดีต ดั่งกับ...สัมพันธ์รักนักเพลง...




ชาตรี ศรีชล ผู้ร้องเพลงนี้...คู่กะใคร จำไม่ได้ค่ะ





เ พื่อนผู้ชายรุ่นน้องคนหนึ่ง ฉันชวนเขามาอยู่ใน MBlog หากเขาไปไกลกว่าฉันมาก เพราะมีเวลามากกว่า เตลิดไปจนได้คุย M กับสาวๆ หลายคน...ฉันไม่เคยรู้เลย...สมมุติว่าเขาชื่อ 'ที' นะคะ คุณอาขา...

ว ันหนึ่ง ฉันไปบ่นในเม้นท์ไหนสักบล็อก...ว่าไม่ได้อัพบล็อกเพราะ เมโมรี่การ์ดเสีย ไม่มีภาพประกอบ มี Blogger เพศชายตนหนึ่งเสนอตัวมาช่วยฉัน ด้วยการเสนออีเมล์มาให้ฉันเมล์ไปหา ฉันก็รู้สึกว่า ดีแฮะ...ในบล็อกนี้มีคนน่ารักๆ อยากช่วยเรา...ฉันจึงเมล์ไปหาเขา...เขาขอเบอร์โทรฉัน...ฉันก็เมล์ไปให้ คิดง ่ายๆ โง่ๆ ว่า คนจะช่วยเรา แค่เบอร์โทร จะมีปัญหาอะไรวะ....ฉันจะสมมุติอีกครั้งว่าเขาชื่อ 'พี' ...นะคะคุณอาสีน้ำ...ขา....




picture by pijika.


อีเมล์จากพี


ว ันหนึ่ง ที่ฉันอัพบล็อกไว้ล่วงหน้าก่อนนอนตีสี่...ให้บล็อกแสดงตอนสิบโมงกว่า พอบล็อกฉันขึ้น พีก็โทรมาหา ฉันก็รับ ทำเป็นเสียงใส เพราะไม่รู้ว่าเป็นลูกค้างาน PR หรือเปล่า เขาก็พูดๆๆๆๆ ว่า
'ก่อนอื่น ต้องรับปากผมก่อนนะ ว่าจะไม่บอกใครในบล็อก ว่าผมโทรมาหาคุณ'
ฉันรับปาก เพราะฉันไม่รู้จักคนในบล็อกซักคน...'ค่ะ'
พีบอกว่า 'ผมไม่เชื่อใจคนในเน็ต ผมไม่คิดอยากโทรหาใคร แต่ผมอยากช่วยคุณ'

ห ลังจากนั้นพีก็บอกให้ฉันไปหาโปรแกรมลบดีลีทจากพันธุ์ทิพย์ อะไรไม่รู้ ฟังไม่เข้าใจ ฉันก็ฟังๆ ไป ค่ะๆ และคิด (แบบคนยังไม่ตื่นดี) ว่าเดี๋ยวจะโทรหาพีตอนบ่ายๆ อีกที
แต่พีบอกว่า 'ไม่ต้องโทรหาผมนะ ผมจะเป็นฝ่ายโทรหาคุณเอง'...ดีจังไม่เปลืองตังค์

ฉ ันเลยบอกว่า ช่วยบอกวิธีทำมาในเมล์อีกทีนะคะ แล้วก็ไม่สนใจที่จะบันทึกเบอร์โทรพีไว้ในเมโมรี่ของตัวเอง...เพราะโทรศัพท์ข องฉันเก๋ากึ๊ก...เมมเบอร์ใครไม่ได้อีกแล้ว มันจะชวนลบเบอร์เก่า ฉันลบจนเบอร์ที่สำคัญๆ หายไปเยอะแล้ว จึงไม่ใส่ใจที่จะเมม...

เมื่อฉ ันตื่น รีบทำงาน ล่กๆๆๆ ฉันก็ลืมเรื่องพีโทรมา...ลืมเรื่องการ์ดกล้องไปหลายวัน แต่เล่าได้ให้เพื่อนผู้ชายรุ่นน้องที่ชื่อ ที ทาง MSN (เราเจอกันเสมอใน MSN เปิดคอมพ์เมื่อไร ตาที จะทักมาทันที) ว่าคนในบล็อกน่ารักนะเว้ย...มีคนจะมาช่วยแก้การ์ดกล้องให้พี่ ด้วย ฉันยังถามเขาด้วยว่า เขาแก้ปัญหานี้ให้ฉันได้ไหม เพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นทำ ทีบอกว่าเขาไม่รู้จักกล้องดิจิตัล เขาทำไม่ได้ ลองให้ไอ้คนนั้นมันช่วยก็ดีนะพี่...ฉันถามที เพราะแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คนในบล็อก ในความรู้สึกของฉัน เขาคือคนที่มีตัวตนจริงๆ ในชีวิตของฉัน ที่แน่ๆ ฉันเป็นคนชวนเขามาอยู่ใน MBlog ด้วยนิ...ฉันจึงคิดว่าฉันไม่ได้ผิดสัญญาที่ให้ไปกะนายพีคนนั้น...

ห ลังจากนั้น ฉันจำไม่ได้ละ ว่านายพีคนนั้นเขาโทรมาหาฉัน เมล์มาหาฉัน กี่ครั้ง...แนะนำฉันไปกี่รอบ แต่ฉันก็ไม่อยากไปพันธุ์ทิพย์...จะไม่ไปพันธุ์ทิพย์..พ...พ...พ....(ก็มันเช ียร์ซินาตร้า...ด่าคุณ สธ.ลทก. ซะขนาดน้านนน...ไปทำมาย...เกี่ยวมะเนี่ย...)

ฉ ันไม่ใส่ใจที่แก้ไข เมโมรี่การ์ด เท่าที่ควร แม้ในนั้นจะมีภาพจำเป็น อาจด้วยความผลัดวันประกันพรุ่ง นิสัย สันดาน รวมเป็น 'นิดาน' ส่วนตัวของฉันด้วยกระมัง...หากไม่มีเรื่องคอขาดบาดตาย ฉันสามารถเฉย...อยู่...ราวทองไม่รู้ร้อน...ได้

เจ้าที เพื่อนผู้ชายรุ่นน้อง (ความจริงเขาเป็นเพื่อนน้องสาว สมัยเรายังเป็นวุ้นอยู่อุตรดิตถ์) เขามาเจอฉันอีกทีในการเสิร์จกูเกิ้ล เจอตอนที่ตอบกระทู้ผู้ฟังรายการวิทยุ 'นินทาผู้ชาย' เราจึงติดต่อกันได้ แม้ห่างหายกันไปเกือบ 20 ปี...จริงนะ.......

ที่นายทีมาอยู่ใน MBlog เพราะฉันชวนมา...เขาดันไปถามผู้หญิงคนหนึ่ง ใน MBlog ว่ารู้จักไอ้คนนั้นไหม (นายพี...คนที่โทรมาหาฉัน จะช่วยแก้เมโมรี่การ์ดกล้องให้) การณ์กลับกลายเป็นว่า จุดไต้ตำตอ...นัยพี คนที่เสนอตัวมาแก้ไขการ์ดกล้องให้ฉัน จีบยายคนนี้อยู่...สมมุติว่าหล่อนชื่อ อาร์ นะคุณอาศิราณีขา.....

ยัยอาร์เดือดเป็นฟืนไฟ...ไหนว่าจะไม่โทรหาใครในบล็อก ทำไมโทรหายัย pijika
(หน้าตาที่แต่งโฟโต้ช็อปมานำเหนอ..ดูสวย ใส วัยละอ่อน...ยัยแกก็หึงปึ้งโป้ง อ่ะดิ)



picture by pijika.


โ อ้...แม่เจ้า พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก...ยัยคนนี้ แกไปต่อว่าตาพีคนนั้น...ตาพีนั่นก็คุยด้วยดี แต่ไม่ยอมรับว่าโทรคุยกะฉัน บอกว่าไม่เคยคุย...ไม่เคยโทร... (ลูกผู้ชายทำผิด จับไม่ได้อย่ารับ หากจับได้ให้รับครึ่งเดียว...)

ไอ้นัยที เพื่อนผู้ชายรุ่นน้องตัวแสบก็ไม่มาเล่านะ ว่าเกิดอะไรขึ้นใน MBlog ทำอ้ำอึ้ง เดี๋ยวเล่าๆ พรุ่งนี้ไอ้นั่นมันจะมาบอก...ลา...บล็อก พี่ค่อยรู้ก็แล้วกัน...
ฉันบอกว่า ไม่ได้ๆ ต้องรู้เดี๋ยวนี้...ตะแกจึงอ้ำๆ อึ้งๆ บอกมา...

ว ่านายพี มันไปจีบยัยอาร์ บอกว่าจะไม่ติดต่อใครในบล็อก แล้วมันมาติดต่อกะพี่ (ฉัน) แต่ผมเป็นห่วงพี่ ไปถามยัยอาร์ว่า รู้จักไอ้พีไหม ยัยอาร์ก็ถามว่าทำไม ผมเลยบอกว่ามันโทรมาหาพี่สาวผม ยัยอาร์ก็โกรธมาก โทรไปวีนแตกไอ้พี ทีนี้ไอ้พีมันเลยบอกว่าไม่ใช่ มันไม่เคยติดต่อกะพี่ (ฉัน) ..... SO!....(ดังนั้น) ถ้ามันเคยโทรหาพี่จริง ผมขอเบอร์โทรมันหน่อย จะส่งไปให้ยัยอาร์มันดู ว่าแฟนมันโทรมาหาพี่จริงๆ

ว ่าแล้วก็ส่ง ก็อปปี้ MSN การคุยกันของ พี กะ อาร์ มาให้ฉันอ่าน นัยพีด่าฉันไว้เยอะเชียว หาว่าฉันเรียกร้องความสนใจ ไม่มีการ์ดที่เสียจริงหรอก...ไม่เคยโทรหา ฉันอ่านแล้วรู้สึกขำขำ เพราะการ์ดกล้องฉันเสียจริงๆ วางอยู่หน้าคอมพ์นี่แหละ ซื้อใหม่ไปสองรอบแล้ว...ภาพในการ์ดที่เสียก็ยังคงดองอยู่

โธ่ถัง...อ พิโธ่ อพิถัง กะละมังไอ้ป๊อด โมเดิร์นด็อก...การที่ไอ้นายพี ไอ้นายที คุณยัยอาร์ จะมีปัญหาอะไรมันไม่เกี่ยวกะฉาน....การที่ฉันไม่เก็บเบอร์โทรไอ้นายพีไว้ ก็ไม่ใช่ปัญหาฉานนนน....

ฉันงงมาก ฉันด่านัยทีไปเป็นชุด....
การที่ฉันเล่าให้แกฟัง ว่าใครในบล็อกโทรมาคุยกะฉัน เป็นเรื่องของเรา แกไม่มีสิทธิ์เอาเรื่องฉันไปถามหากะคนในบล็อก...
มัน (นัยที) ก็บอกว่า ผมเป็นห่วงพี่....

มรึงจะห่วงกรูทำม้ายยยยยย....
กรูมาเขียนบล็อก ไม่ได้คิดมาให้ใครหลอกไปทำเมีย...ไม่ได้มาหาผัว...
สุมทุมพุ่มไม้เปล่าเปลี่ยว / ซอกตึก / ซอยลึกกลางดึก / ตึกร้าง....คดีข่มขืนชุกชุม ฯลฯ
ล้วนแล้วแต่เป็นกรู...ผู้เข้าไปเดินวนเวียน เดินแล้วเดินเล่า
ยังไม่มีใครฉุดกรูไปข่มขืนเล่นเย็นใจมันเลย....

มรึงจะมาห่วงกรูทำไม....
ฉันก็ด่า....ว่ามันเจือก...เจือกเอาเรื่องที่เราคุยกันนอกบล็อก ไปเล่าให้คนในบล็อกฟัง
แล้วไง....ฉันไม่เคยคิด ว่ามันจะเจือกไปรู้จักคนในบล็อก....
ในที่สุด ไอ้นัยพีคนนั้น ก็ด่าฉันมาทางเมล์...ว่า คุณไม่รักษาสัญญา...ด่านิ่มๆ แต่ลึก ฯลฯ
และด่าฉันในบล็อก....ป่าวประกาศร่ำลา Mบล็อกไปอย่างถาวร....




picture by pijika.

อีเมล์จากพีอีกแล้วครับท่าน


นี่คือฉันเอง...
ฉ ันคือผู้คิดเข้ามาแค่เขียนบล็อก แล้วดันเจอเรื่องประสาทแดก...แต่ฉันยังคงอยู่ ปล่อยให้ไอ้นัยพีคนนั้น มันหายไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิต....

ดังนั้น...หากเจอปัญหาใดๆ ในบล็อก
คุณจงยืนหยัดอยู่อย่างสง้า.....งามในบล็อก อย่าไปสนใจอันใดทั้งสิ้น
จงยืนหยัด..ต่อสู้...อยู่อย่างสง้างาม...(ฉันจงใจใส่ไม้โท....) ในบล็อก

ชายหนุ่มของฉัน เคยหึงบล็อก ว่าฉันเป็นอะไร ไปไหนต่อไหน ทำอะไรเหนื่อยมาแค่ไหน ทำไมกลับมาบ้านต้องเปิดคอมพ์ เข้าเน็ต เปิดบล็อก...
คือ...แบบว่าพวกเราติดบล็อก จนไม่เป็นอันทำมาหากินแล้วค่า....
ฉันจึงชวนหนุ่มน้อยของฉันมาเปิดบล็อกด้วย...


แต่เขาจะเป็นใคร คนหนายยยยยย...เชิญผู้ชม ผู้อ่าน...เดากันเอาเองค่า.....


pijika....ผู้ติดบล็อก จนไม่เป็นอันทำมาหากิน....
หากว่าเมียหรือแฟนใครจะคิดอุตริหึงข้าพเจ้า....โปรดคิดไว้ด้วย ว่าซะมีข้าพเจ้าก็หึงบล็อกเช่นท่าน...
ว่าแต่ว่าท่านคิดออก ทายถูกไหม...ว่าใครในบล็อก เป็นแฟนข้าน้อย.....คริ คริ คริ......






picture by pijika.



เนื้อเพลง..สัมพันธ์รักนักเพลง


(ช)......ขอฝากหัวใจมั่นหมายสมัคร จากสัมพันธ์รักของนักเพลง (ญ)....เพียงเห็นจดหมายลายมือ รู้เพียงแต่ชื่อตั้งเอง ความรักนักเพลงหรือจะเชื่อได้( ช).....เหมือนโชคชะตาจากฟ้าลิขิต ชื่อของมิ่งมิตรติดซึ้ง ตรึงใจเพียงเห็นจดหมายลายเซ็น หัวใจพี่เต้นหวั่นไหว ศรรักปักใจพี่แล้วแก้วตา (ญ).....เพียงแต่ขอเพลงมาให้ และแลกรูปถ่ายมาให้กันหนเดียวสังสรรค์ครั้งเดียวเห็นหน้า
(ช)......หนเดียวเห็นกัน ฝันถึงเสียร้อยหนกว่า(ญ).....สาบาน ให้ฟ้าผ่า
(ช)......จ้ะ ยอมให้ฟ้าประหาร(ญ).....น้องหวั่นหัวใจเรื่องรักหลายแง่ ไม่มีเที่ยงแท้และคบไม่นาน
(ช)......พี่จนใช่ไหม ดวงตา(ญ).....อ๋อจนไม่ว่า อย่าพาล สำคัญเกียจคร้านเจ้าชู้หลายใจ
(ช)......ที่พี่ขอเพลงฟังเล่น เพราะเป็นยามว่างจากงานแล้ว(ญ).....มิตรเพลงสวยแจ๋วเห็นเคยขอให้
(ช)......สังคมมิตรเพลง ครื้นเครงขอมาขอไป(ญ).....ซักวันก็เผลอใจ
(ช).....ไม่มีเผลอไผล หรอกหนา(ญ).....ขอให้เสียงเพลงสื่อรักศักดิ์สิทธ์ ช่วยเนรมิตให้สมอุรา
(ช).....ครองรักกันเหมือนบรรเลง เสียงเพลงประดับโลกา(พร้อม) รักกันคู่ฟ้า อมตะเอย.

***************** ******* ********** **** ************จบเรื่อง....สัมพันธ์รักนักบล็อก.....ขอเสียงเพลงด้วยค่ะ มิตรรักแฟนเพลง




แด่...สัมพันธ์รักนักบล็อก ....เพื่อบรรดาเหล่า....Blogger แห่ง MBlog


(ช) ขอฝากหัวใจมั่นหมายสมัคร...จากสัมพันธ์รัก...นักเอ็ม...
(ญ) เพียงเห็นเอ็มบล็อกอัพมา รู้เพียงว่าชื่อตั้งเอง ความรักนักเอ็มหรือจะเชื่อได้
( ช) ขอให้คอมเม้นท์ จากบล็อกลิขิต...ชื่อของมิ่งมิตรติดซึ้งตรึงใจ...เพียงเห็นเอ็มบล็อกอัพมา หัวใจพี่เต้นหวั่นไหว...ศรรักปักใจพี่แล้วแก้วตา
(ญ) เพียงแต่อัพเรื่องให้อ่าน และแลกคลิบโป๊ให้มา แว้บเดียวกัน หนเดียวอัพภาพ ครั้งเดียวเห็นหน้า
(ช) หนเดียวเห็นกัน ฝันถึงเสียร้อยหนกว่า
(ญ)...สาบาน ให้ฟ้าผ่า
(ช) จ๊ะ...ยอมให้ฟ้าประหาร....

(ญ) ...น้องหวั่นหัวใจเรื่องเว็บ...หลายแง่...ไม่มีเที่ยงแท้และคบไม่นาน...
(ช) พี่จนใช่ไหมแก้วตา (ใช้เน็ตออฟฟิศ)
(ญ) อ๋อจนไม่ว่าอย่าพาล...สำคัญเกียจคร้านเจ้าชู้หลายใจ...(ใช้เน็ตเป็นก็บุญโขแล้ว)
(ช) ....ที่พี่อัพบล็อกอ่านเล่น เพราะเป็นยามว่างจากงานแล้ว
(ญ) บล็อกเกอร์สวยแจ๋วเห็นเคยเม้นท์ให้ (แต่งโฟโต้ชอปซะขนาดน้านน...ไม่สวยได้งัย)
(ช) สังคม MBlog ครื้นเครง...เม้นท์มาเม้นท์ไป
(ญ) ซักวันก็เผลอใจ
(ช) ไม่มีเผลอไผล หรอกหนา...

(ญ) ...ขอให้ MBlog สื่อรัก...ศักดิ์สิทธิ์...ช่วยเนรมิตให้สมอุรา
(ช) เราเม้นท์จนเป็นเรื่องราว...MBlog ประดับโลกา...
(พร้อม) รัก Blog คู่เว็บ...อมตะเอย...

(หากเซิร์ฟเวอร์ไม่ล่ม คงได้เจอกันตลอดไป)

************** ************** *********************อย่าเผลอจายยยยยยย.....นะค้า.................ด้วย ร๊ากกกกก....และห่วงใย แม้มิใช่ ไทยประกัน

คริ คริ คริ....

26 ตุลาคม 2550 เวลา : 14:28:00


ที่มา http://weblog.manager.co.th/publichome/pijika/
26 ตุลาคม 2550