Tuesday, December 11, 2007

รอยรัก..รอยลิขิต

นี่คือ บันทึกของครูน้อย ศศิพร ที่เขียนฝากมาเผยแพร่ใน Mblog ของสัปดาห์นี้ครับ เชิญอ่านได้เลย

++++++++

รอยรัก..รอยลิขิต

วันหยุดสามวัน ฉันมีโอกาสหยิบกระดาษมานั่งเขียนอะไรบางอย่างเพื่อลงใน Mblog อีกครั้ง ตั้งใจว่าจะเขียนให้ได้ทุกสัปดาห์ ไม่รู้จะทำได้ตลอดรอดฝั่งเหมือนชีวิตของฉันในเวลานี้หรือเปล่านะ คิดแล้วก็อิจฉา Sazzie ที่เขียนเรื่องราวใน Mblog ได้บ่อยๆ ฉันทำได้เพียงแค่ติดตามอ่านอยู่บ่อยๆก็เท่านั้น....

นายบอนเอาเมล์ที่พี่ปุ้ยเขียนฝากมาถึงฉัน ฝากน้องมาให้อีกทอดหนึ่ง อ่านแล้วรู้สึกปลื้มใจอย่างมากที่พี่ปุ้ยเรียกฉันว่า ....น้องรัก ...นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เคยมีคนเรียกฉันว่า น้องรัก จำได้ครั้งสุดท้าย คงเป็นสมัยที่เรียน ม.4 กระมังคะ ฉันนึกไม่ถึงว่า พี่ปุ้ยจะเขียนเมล์ถึงฉันยาวถึงเพียงนี้ ยาวมากกว่าความเห็นที่เคยได้อ่านใน Mblog เสียอีก พี่ปุ้ยน่าจะเขียน mblog เหมือนพี่ฮอลล์บ้างนะ คงได้แฟนคลับอีกเยอะเลย

ฉันชอบหลายประโยคที่พี่ปุ้ยเขียนจังเลย อย่างที่เขียนว่า "อย่าให้ความขนขื่นทางเศรษฐกิจ ทำให้ชีวิตด้านอื่นของเราขมขื่นไปด้วยสิคะ" เป็นสำนวนที่กินใจเหลือเกิน ขออนุญาตจดไว้ในสมุดบันทึกส่วนตัวนะคะ เขียนออกมาได้กินใจอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ ถึงมีแฟนรายการชื่นชอบมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉันว่า ชีวิตคนเราคงโดนลิขิตไว้ เหมือนลายมือบนฝ่ามือที่หมอดูบอกถึงดวงชะตาได้ เหมือนมีรอยลิขิตติดตัวมา แม้รอยลิขิตจะพบแต่อุปสรรคขวากหนาม แต่การได้รับความรัก ความปรารถนาดี ก็ทำให้ความขมขื่นเหมือนยาชูกำลังได้เช่นกัน

ฉันอาจจะโชคไม่ดี ได้พบเจอแต่สิ่งที่บั่นทอนจิตใจหลายอย่าง ชีวิตรักที่ไม่ประสบความสำเร็จหลานต่อหลายครั้ง ทำให้ฉันไม่อยากที่จะมีใครเป็นเจ้าของหัวใจอีกแล้ว แม้นายบอนจะพยายามแนะนำใครต่อใครให้รู้จัก แต่สำหรับฉัน... เข็ดแล้วค่ะความรัก อาจเพราะฉันหน้าตาธรรมดาเกินไปก็ได้ หรือ ดูเป็นผู้หญิงน้อยเกินไป เลยไม่มีชายใดคิดจริงจังมากนัก ถ้าพี่ปุ้ย - พี่ฮอลล์ให้ฉันไปสัมภาษณ์ออกในรายการ คงได้คุยกันในหัวข้อ ผู้หญิงที่ผู้ชายไม่อยากจะมอง กระมังคะ

ฉันรู้สึกเศร้าเหมือนกันที่อีกไม่กี่เดือนจะต้องอำลาอาชีพครู ฉันอยากให้เป็นอย่างที่พี่ปุ้ยเขียนถึงฉัน ที่ว่า วันใดมีความพร้อม อยากกลับไปทำอาชีพครูเป็นครั้งคราวก็น่าจะได้ เช่น อาจารย์พิเศษ, วิทยากรรับเชิญ อยากทำได้แบบนั้นจังค่ะ แต่ไม่รู้ว่าความเป็นคุณครูสอนระดับประถม จะเป็นได้แค่ไหน ฉันอาจจะอยู่ในโลกที่แคบเกินไปก็ได้ ฉันคงต้องเรียนรู้อีกมากค่ะ

แม้อาชีพครูของฉันจะสิ้นสุดลงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็ตาม แต่ฉันก็จะทำทุกหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างฉันจะทำได้ ฉันอยากจะเขียนเรื่องราวชีวิตครูเปื้อนฝุ่นของฉันลงในหนังสือทำมือดูบ้างเท่าที่จะทำได้ แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาเพียงไม่กี่ปีกับการเป็นครูตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ดูไม่มีความหมายต่อใครๆเลย แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมา มันมีคุณค่าสำหรับฉันมากค่ะ


ฉันสามารถนอนดึกดูรายการ Only the lonely ได้เฉพาะคืนวันอังคารค่ะ เพราะวันพุธงานไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ บางทีก็เกรงใจน้องเจ้าของบ้านเขาเหมือนกันเพราะต้องไปขอดูที่บ้านของเขา ดูแล้วอยากไปเยี่ยมที่ ASTV บ้างจัง แต่คงเป็นช่วงปีหน้า หวังว่า รายการนี้ ยังคงจัดอยู่ต่อไปนะคะ เพราะเห็นหลายรายการใน ASTV เลิกจัดไป แล้วมีรายการใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ขอให้มีรายการนี้อยู่ต่อไป ในปีหน้า บางทีฉันอาจจะไปหางานทำในกรุงเทพก็ได้ค่ะ จะได้แวะไปเยี่ยมที่รายการ แวะไปเจอ Sazzie และคนอื่นๆด้วยค่ะ



น้อย ศศิพร
11 ธันวาคม 2550 เวลา : 12:39:00

ความคิดเห็นที่ 1
ไ ม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปค่ะ จะดำเนินไปได้ดีหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับกำลังใจ ขอเป็นส่วนหนึ่งของกำลังใจให้คุณน้อยค่ะ
โดย nelumbo เมื่อ 11 ธันวาคม 2550 เวลา : 13:08

ความคิดเห็นที่ 2
ส วัสดีค่ะ ครูน้อย...พี่ฮอลล์เองก็ใช่จะมีชีวิตที่สมหวังไปทุกด้าน ยังคงต้องต่อสู้ดิ้นรนเลี้ยงตัวเอง แม้แต่เรื่องความรักก็ไม่รู้ว่าจะลงตัว หรือไปไกลได้สักแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ดำรงชีวิตดำรงหัวใจมั่นคงอยู่ได้คือเรามี งาน ญาติพี่น้อง และผองเพื่อน แม้กระทั่งเพื่อนที่ไม่รู้จักหน้าตาใน MBlog บางวันก็สร้างความชุ่มชื่นหัวใจให้ได้มากโข...หลายครั้งที่ท้อแท้ หลายครั้งที่เบื่อหน่าย แต่ก็สร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองด้วยสิ่งหล่อเลี้ยงเล็กๆ น้อยๆ รอบกาย และก้าวเดินมันต่อไป พี่อยากให้ครูน้อยเก็บเกี่ยวความสุขกับบางอย่างรอบข้างที่พบเห็น แล้วมันจะพยุงให้เราเดินหน้าต่อไปได้...////// ไม่มีใครสมหวังทุกเรื่อง ไม่มีใครผิดหวังทุกเรื่อง เก็บไว้แต่สิ่งดีๆ นะคะ...ขอบคุณมากที่ชมรายการ และคิดถึง-เขียนถึง พี่ๆ ยินดีเสมอ หากครูน้อยจะมาเป็นแขกรับเชิญของเราค่ะ...หวังว่าคงได้พบกันนะคะ...
โดย pijika เมื่อ 11 ธันวาคม 2550 เวลา : 15:17

ความคิดเห็นที่ 3
ขอย้ำดังเดิมว่า เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะครูน้อย แต่กำลังใจจากคนอื่นหรือจะสู้กำลังใจที่ออกมาจากใจของเราเอง
โดย พี่ปุ้ย/บางมด เมื่อ 11 ธันวาคม 2550 เวลา : 16:11

ความคิดเห็นที่ 4
...คิดถึง กส ค่ะ
โดย tomorrow เมื่อ 11 ธันวาคม 2550 เวลา : 16:45

ความคิดเห็นที่ 5
ยินดีเสมอค่ะ หวังซักครั้งเช่นกันจะได้เยือนถิ่นคุณครูกับคุณบอน แต่ถ้าเจอกันที่นี่ก็โอเคค่ะ :))
โดย sazzie เมื่อ 11 ธันวาคม 2550 เวลา : 23:47


ที่มา http://weblog.manager.co.th/publichome/bon48/

No comments:

Post a Comment